تعریف سوپرماتیسم:

در قلمرو هنر،جنبشی وجود دارد که جرعت می کند چیز های اضافی ،زائد  را از بین ببرد و تنها بخش هایی به صورت جدا و مجرد را به تصویر آورد.

این حرکت به عنوان سوپر ماتیسم شناخته می شود ، به عنوان گواهی بر قدرت بی حدو حصر روح انسان است.

ریشه سوپرماتیسم:

سوپرماتیسم در اوایل قرن بیستم ظهور کرد که توسط هنرمند بینا کازیمیر مالویچ پیشگام شد.

مالویچ با رد محدودویت های هنر بازنمایی ،به دنبال رهایی بوم از قید تقلید رئالیسم بود .

در قلب سوپرماتیسم اعتقاد به زیبایی ذاتی اشکال هندسی ساده نهفته است،این اشکال ، خالی از هرگونه معنای بازنمایی به

ظرفی برای درونی ترین افکار و احساسات هنرمند تبدیل می شوند.

از طریق چیدمان این اشکال بر روی بوم مالویچ و دیگر سوپرماتیست های او به دنبال کشف اصول اساسی فرم ،رنگ و ترکیب بودند.

هر رنگ با دارای نماد و معنای ذاتی خاص خود است و طیفی از احساسات را در بیننده بر می انگیزد.

هدف سوپرماتیسم:

رنگ های پر رنگ و اصلی در کنار پس زمینه های سفید روشن وجود دارند و تعاملی پویا از نور و سایه ، فضا و فرم ایجاد می کنند .

برخلاف هنر های سنتی که اغلب به دنبال نشان دادن جهان آنگونه که به نظر می رسد در حواس است ، سوپرماتیسم صرفا در قلمرو انتزاعی وجود دارد .

این یک زبان برای خودش است ، یک شعر بصری که مستقیما با روح صحبت می کند .

خلق یک اثر سوپرماتیستی به معنای درگیر شدن در یک آفرینش ناب ،فراتر رفتن ازمحدودیت های دنیای فیزیکی و دسترسی به قلمرو های بی نهایت تخیل است.

فراتر از نو آوری های زیبایی شناختی،سوپرماتیسم گواهی قدرتمندی برای توانایی انسان برای تخیل ،نوآوری و تعالی است.